Ja maar de liefde dan

Mensen vinden zichzelf heel bijzonder. Ze kunnen denken en hebben emoties, terwijl de rest van het leven uitsluitend op basis van instinkt of aangeleerd gedrag. BRRRRR! Wat we kunnen is ons instinctief en hormonaal bepaalde gedrag namen geven, en bepaalde primaire emoties zoals medelijden en enthausiastme opwekken via indirecte prikkels. Ik denk hierbij b.v. aan films of boeken. We weten dat de gebeurtenissen daarin niet echt zijn, maar we vertalen het abstracte verhaal naar primaire emoties. Vervolgens beseffen we ons dat we die emotie hebben gehad, en afhankelijk van of dit ons beviel raden we de film aan vrienden aan, of lezen vaker een boek van die schrijver. Het lijkt me allemaal nogal simpel en te verklaren uit een koppeling tussen het taalgedeelte van onze hersenen, en dat deel dat prikkels omzet in primaire reacties. Het kijkennaar porno zal wel net zoiets zijn, al heb ik daar geen ervaring mee omdat ik blind ben. Ik kan me niet voorstellen dat het bladeren in een boekje, of het kijken naar tv lustgevoelens opwekt, maar omdat zelfs geschreven taal reacties kan triggeren, geloof ik wel dat pronografische tijdschriften dat ook kunnen.
Tot zover zullen de meeste mensen het wel eens worden met de nodige nuanceringen waar ik de deskundigheid niet voor heb. Maar wat me verbaast is dat voorstanders van een unieke mens, die al dan niet door God is geschapen, regelmatig liefde langs laten komen als een zo bijzondere emotie, dat je wel mens moet zijn om deze te ervaren, waarderen, koesteren en meer. Mij ontgaat dit. Jonge mensen worden m.i. gewoon net zo lang verliefd totdat er twee personen op elkaar verliefd worden. Daarna wordt de relatie gestest, en afhankelik van het succes wordt het proces onderbroken, of herstart. Als een relatie een tijdje stand houdt, treden er mechanismes in werking om ervoor te zorgen dat hij blijft bestaan. Zoals Justin Hayward al eens zong: "it is easier to stay, than to turn around and run" (the present, blue world).
Omdat er tegenwoordig veel externe prikkels zijn, en relatief makkelijke vluchtroutes, stort de ene relatie na de andere in elkaar. Als de liefde echt zo'n universeel iets zou zijn, zou het in bepaalde culturen niet zo vanzelfsprekend zijn om meer den 1 vrouw te hebben, omdat die extra vrouw dan conflicteert met de liefde voor de eerste.
We hebben de nijging emoties te cultiveren. Vroeger ging een groot percentage kinderen vroegtijdig dood. Als mensen daar net zo'n drama van maakten als we tegenwoordig doen, dan was onze soort al lang geleden uitgestorven wegens verregaande passiviteit. Natuurlijk moet ik er ook niet aan denken dat een van mijn kinderen iets overkomt, maar waarom dat nu wezenlijk anders is dan een hond die haar pups beschermt tegen aanvallers snap ik niet. Ik kan het gedrag alleen benoemen, en de hond niet. Deze verdierlijking van het mmenselijk gedrag lijkt me volkomen terecht, omdat we ook gewoon dieren zijn, niets meer en niets minder. Op ons hedendaagse gezin, dat dan uit die zogenaamde liefde is ontstaan, valt nog wel meer af te dingen, maar dat moet maar even wachten. Kort samengevat is mijn stelling dus dat liefde niets anders is dan het gevolg van wat hormonale activiteit in de jeugd, en de behoefte om met de gevolgen daarvan om te kunnen gaan. Dat dit gedrag zich ook op hele andere wezens kan richten, hond, poes, zegt eigenlijk al genoeg.