Karin Spaink in 'de ochtenden'

Ze had een moeizame start vanochtend, omdat de ochtenden op nieuwe gasten een serie trefwoorden afschiet, waar dan kort op gereageerd moet worden, zoals 'leeftidj', 'slechte gewoonte', 'grootste angst' en meer van dat fraais. De meeste gasten proberen er het beste van te maken, maar Karin had er geen zin in. Nadat me dit eerst wat irriteerde, gaf ik haar groot gelijk. Niemand weet 5 minuten na aanvang nog wat ze op 'grootste angst' gezegd heeft, maar het ligt wel ineens zomaar op straat voor algemeen gebruik.
De interviewers hadden moeite met het verschil tussen grote lijnen en specifieke gevallen. Karin maakt zich zorgen over de manier waarop moeizaam bevochten burgerrechten, die o.a. tot doel hebben de overheid op afstand te houden, schijnbaar moeiteloos worden afgenomen, zonder dat direct aangegeven kan worden waarom dat wenselijk is, en zonder dat de burger inzicht kan krijgen in wat er met de ingewonnen informatie wordt gedaan. De interviewers bleven vragen waar Karin nu precies bang voor was, maar mijn indruk was dat Karin wilde zeggen dat het principe niet deugt, en dat het voor het principe niet uitmaakt op welke manier de vergaarde informatie wordt gebruikt.
Ik geloof dat ik het hiermee eens ben. Het kan me weinig schelen wat iemand van mij weet. Dat iemand zou rondsnuffelen in mijn gegevens zegt meer over die persoon dan over mij, maar aan de andere kant is het absurd dat allerlei gegevens worden opgevraagd/opgeslagen, omdat er misschien een terrorist mee gepakt kan worden. De terroristen zijn in dat opzicht de nieuwe russen. Er is blijkbaar een soort vijand nodig, om mensen te overtuigen dat ze moeizaam opgebouwde rechten moeten afstaan voor een of ander niet duidelijk weer te geven doel. Wat dat betreft is er niets veranderd sinds de weerwolf of de heks.
Er was ook een officier van justitie aanwezig. Na wat omtrekkende bewegingen zei ze, en ze zei er zelf bij dat het flauw was, dat we dit nu eenmaal in de tweede kamer hebben afgesproken. Maar vooral bij dit soort wetgeving staat de waan van de dag goed bestuur ernstig in de weg. Ik heb geen hoge pet op van volksvertegenwoordigers, vooral omdat ze partijvertegenwoordigers i.p.v. volksvertegenwoordigers zijn.
Ik was van plan het met Karin oneens te zijn, vooral omdat ik vind dat iemand die niets te verbergen heeft ook weinig te vrezen heeft, maar het contrast tussen de burger die steeds transparanter wordt, en de overheid die steeds geslotener probeert te zijn, is zorgwekkender (grote lijn) dan mijn desinteresse voor de vraag of mijn ov-chip informatie straks bewaard gaat worden in een database.
"Ja meneer Abma, waarom ging u op 15 december 1986 met de trein naar Kampen, en meteen weer terug, terwijl u daarvoor en daarna niet meer in Kampen bent geweest?" "Omdat ik de verkeerde trein had genomen misschien?" "En dat gelooft u zelf HAHAHA! bedenk maar iets beters, want wij hebben wel een vermoeden."

Bijna dood.....ervaringen

Vanmorgen had het programma 'de ochtenden' een interview met Pim van Lommel?? over zijn binnenkort te verschijnen boek 'oneindig bewustzijn'. Heel kort samengevat komt het betoog erop neer dat het bewustzijn een oneindig plaats- en tijdloos iets is, waar de hersenen op kunnen inloggen, en in een bepaalde logische volgorde informatie uit kunnen halen. Op het moment dat de hersenen uitvallen, b.v. als gevolg van een hartstilstand, treedt er een toestand op, waarbij de overlijdende op een andere manier op het universeel bewustzijn wordt aangesloten, en wel zo, dat hij tijdelijk door tijd en ruimte kan reizen. Er werd een voorbeeld ten gehore gebracht van een mevrouw, die haar lichaam verliet, maar uiteindelijk besloot dat ze terugwilde het leven in, en er toen ineens weer was. Wat zou er gebeuren als de persoon niet terug wil, maar de artsen krijgen het hart weer op gang? Wordt je dan tegen je wil teruggetrokken het leven in, en wordt je daar dan langdurig depressief van of.....

Een vraag die ik al eerder heb gesteld, is hoe, als er geen hersenactiviteit is, iemand vervolgens de bijna-dood ervaring kan reproduceren. Daarvoor moet hij in de hersenen zijn opgeslagen. Vanmorgen heb ik deze vraag gemaild, en tot mijn grote verrassing werd hij voorgelezen en beantwoord: De hersenen slaan niet zelf de informatie op, maar zijn de ontvanger die aangesloten is op het oneindige bewustzijn. Uit dat bewustzijn plukken ze de ervaring, zodat de belevers ervan hem kunnen navertellen. Dus feitelijk ligt het geheugen in deze visie buiten de hersenen opgeslagen. Van Lommel noemde internet als voorbeeld: "je kunt op veel websites kijken, maar die staan niet allemaal op je eigen computer". Ofwel, we slaan zelf wel het nodige op, maar ons bewustzijn hebben we niet zelf, maar we loggen erop in.

Als hier iets van klopt, zou het ook mogelijk moeten zijn om op andere plaatsen (tijd en ruimte) in te loggen, dat zou dan bepaalde helderziendheden verklaren. Maar waarom registreer je dan niets tijdens je slaap? Staat de ontvanger dan uit, wordt de batterij opgeladen of... Waar is het vermogen om op dit universeel bewustzijn aan te sluiten ooit ontstaan, en heeft ieder levend wezen zo'n aansluiting?
Ooit las ik over volges die in de vroege jaren 40 hadden geleerd om melkdoppen lek te prikken met hun snavel. Een paar jaar later konden Europese vogels dat ook, zonder dat er contact geweest leek te zijn tussen de populaties. Is hier dan sprake van een vogelbewustzijn waar elke vogel op inlogt bij zijn geboorte? Leuk is dan ook dat aangeleerde zaken, zoals die melkdop kunnen worden teruggegeven aan dat bewustzijn. Zou onze grotere hersencapaciteit ons dan juist verder van- of dichter bij dat centrale bewustzijn brengen?

Intrigerend materiaal. Laat ik er voorlopig eens neutraal tegenover staan.

Ja maar de liefde dan

Mensen vinden zichzelf heel bijzonder. Ze kunnen denken en hebben emoties, terwijl de rest van het leven uitsluitend op basis van instinkt of aangeleerd gedrag. BRRRRR! Wat we kunnen is ons instinctief en hormonaal bepaalde gedrag namen geven, en bepaalde primaire emoties zoals medelijden en enthausiastme opwekken via indirecte prikkels. Ik denk hierbij b.v. aan films of boeken. We weten dat de gebeurtenissen daarin niet echt zijn, maar we vertalen het abstracte verhaal naar primaire emoties. Vervolgens beseffen we ons dat we die emotie hebben gehad, en afhankelijk van of dit ons beviel raden we de film aan vrienden aan, of lezen vaker een boek van die schrijver. Het lijkt me allemaal nogal simpel en te verklaren uit een koppeling tussen het taalgedeelte van onze hersenen, en dat deel dat prikkels omzet in primaire reacties. Het kijkennaar porno zal wel net zoiets zijn, al heb ik daar geen ervaring mee omdat ik blind ben. Ik kan me niet voorstellen dat het bladeren in een boekje, of het kijken naar tv lustgevoelens opwekt, maar omdat zelfs geschreven taal reacties kan triggeren, geloof ik wel dat pronografische tijdschriften dat ook kunnen.
Tot zover zullen de meeste mensen het wel eens worden met de nodige nuanceringen waar ik de deskundigheid niet voor heb. Maar wat me verbaast is dat voorstanders van een unieke mens, die al dan niet door God is geschapen, regelmatig liefde langs laten komen als een zo bijzondere emotie, dat je wel mens moet zijn om deze te ervaren, waarderen, koesteren en meer. Mij ontgaat dit. Jonge mensen worden m.i. gewoon net zo lang verliefd totdat er twee personen op elkaar verliefd worden. Daarna wordt de relatie gestest, en afhankelik van het succes wordt het proces onderbroken, of herstart. Als een relatie een tijdje stand houdt, treden er mechanismes in werking om ervoor te zorgen dat hij blijft bestaan. Zoals Justin Hayward al eens zong: "it is easier to stay, than to turn around and run" (the present, blue world).
Omdat er tegenwoordig veel externe prikkels zijn, en relatief makkelijke vluchtroutes, stort de ene relatie na de andere in elkaar. Als de liefde echt zo'n universeel iets zou zijn, zou het in bepaalde culturen niet zo vanzelfsprekend zijn om meer den 1 vrouw te hebben, omdat die extra vrouw dan conflicteert met de liefde voor de eerste.
We hebben de nijging emoties te cultiveren. Vroeger ging een groot percentage kinderen vroegtijdig dood. Als mensen daar net zo'n drama van maakten als we tegenwoordig doen, dan was onze soort al lang geleden uitgestorven wegens verregaande passiviteit. Natuurlijk moet ik er ook niet aan denken dat een van mijn kinderen iets overkomt, maar waarom dat nu wezenlijk anders is dan een hond die haar pups beschermt tegen aanvallers snap ik niet. Ik kan het gedrag alleen benoemen, en de hond niet. Deze verdierlijking van het mmenselijk gedrag lijkt me volkomen terecht, omdat we ook gewoon dieren zijn, niets meer en niets minder. Op ons hedendaagse gezin, dat dan uit die zogenaamde liefde is ontstaan, valt nog wel meer af te dingen, maar dat moet maar even wachten. Kort samengevat is mijn stelling dus dat liefde niets anders is dan het gevolg van wat hormonale activiteit in de jeugd, en de behoefte om met de gevolgen daarvan om te kunnen gaan. Dat dit gedrag zich ook op hele andere wezens kan richten, hond, poes, zegt eigenlijk al genoeg.