Bijna dood.....ervaringen

Vanmorgen had het programma 'de ochtenden' een interview met Pim van Lommel?? over zijn binnenkort te verschijnen boek 'oneindig bewustzijn'. Heel kort samengevat komt het betoog erop neer dat het bewustzijn een oneindig plaats- en tijdloos iets is, waar de hersenen op kunnen inloggen, en in een bepaalde logische volgorde informatie uit kunnen halen. Op het moment dat de hersenen uitvallen, b.v. als gevolg van een hartstilstand, treedt er een toestand op, waarbij de overlijdende op een andere manier op het universeel bewustzijn wordt aangesloten, en wel zo, dat hij tijdelijk door tijd en ruimte kan reizen. Er werd een voorbeeld ten gehore gebracht van een mevrouw, die haar lichaam verliet, maar uiteindelijk besloot dat ze terugwilde het leven in, en er toen ineens weer was. Wat zou er gebeuren als de persoon niet terug wil, maar de artsen krijgen het hart weer op gang? Wordt je dan tegen je wil teruggetrokken het leven in, en wordt je daar dan langdurig depressief van of.....

Een vraag die ik al eerder heb gesteld, is hoe, als er geen hersenactiviteit is, iemand vervolgens de bijna-dood ervaring kan reproduceren. Daarvoor moet hij in de hersenen zijn opgeslagen. Vanmorgen heb ik deze vraag gemaild, en tot mijn grote verrassing werd hij voorgelezen en beantwoord: De hersenen slaan niet zelf de informatie op, maar zijn de ontvanger die aangesloten is op het oneindige bewustzijn. Uit dat bewustzijn plukken ze de ervaring, zodat de belevers ervan hem kunnen navertellen. Dus feitelijk ligt het geheugen in deze visie buiten de hersenen opgeslagen. Van Lommel noemde internet als voorbeeld: "je kunt op veel websites kijken, maar die staan niet allemaal op je eigen computer". Ofwel, we slaan zelf wel het nodige op, maar ons bewustzijn hebben we niet zelf, maar we loggen erop in.

Als hier iets van klopt, zou het ook mogelijk moeten zijn om op andere plaatsen (tijd en ruimte) in te loggen, dat zou dan bepaalde helderziendheden verklaren. Maar waarom registreer je dan niets tijdens je slaap? Staat de ontvanger dan uit, wordt de batterij opgeladen of... Waar is het vermogen om op dit universeel bewustzijn aan te sluiten ooit ontstaan, en heeft ieder levend wezen zo'n aansluiting?
Ooit las ik over volges die in de vroege jaren 40 hadden geleerd om melkdoppen lek te prikken met hun snavel. Een paar jaar later konden Europese vogels dat ook, zonder dat er contact geweest leek te zijn tussen de populaties. Is hier dan sprake van een vogelbewustzijn waar elke vogel op inlogt bij zijn geboorte? Leuk is dan ook dat aangeleerde zaken, zoals die melkdop kunnen worden teruggegeven aan dat bewustzijn. Zou onze grotere hersencapaciteit ons dan juist verder van- of dichter bij dat centrale bewustzijn brengen?

Intrigerend materiaal. Laat ik er voorlopig eens neutraal tegenover staan.