Het is koud de laatste dagen, tenminste dat vind ik. Mijn hond Daja kan ik er niet op betrappen dat ze het met me eens is, en zo zie je dan een treffend voorbeeld van hoe twee weszens dezelfde wereld heel anders beleven. Terwijl mijn hand pijn doet van het ontdooien in mijn jaszak, steekt Daja haar neus nog eens lekker in de grond om het laatste beetje andere geur op te snuiven.
Ik had me vanmorgen voorgenomen haar haar gang te laten gaan, en niet aan de riem te gaan trekken, omdat ik nu eenmaal weer snel de warmte in wil. Dat ging een tijdje goed, Daja snuffelde, ik leed in stilte, en vroeg haar af en toe om door te lopen, wat ze dan meestal deed. Toen we op een bepaald stuk pal tegen de wind in liepen, moest en zou Daja een stuk terug. Iets over het hoofd gesnuffled; wie zal het zeggen. Toen toch maar weer een rukmet een nutteloos 'hou eens op'. Aan de ene kant ben ik dan geirriteerd, aan de andere kant gun ik haar haar gesnufle graag. Het draait dus uit op een warrig compromis, waarbij ik haar haar gang laat gaan, totdat ik *echt* even verder wil.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten